Symbiose en autonomie zijn eigenlijk net als een goed huwelijk, het vraagt om bewustzijn, betrokkenheid en inleving. De vier pijlers waarop een goede relatie floreert zijn: ‘Zelfliefde, goede communicatie, gezonde grenzen, de ander zijn behoefte erkennen en die van jezelf.’
Maar wat als er vlak na jouw geboorte een tekort aan oersoep was? Te veel of te weinig symbiose, te vroeg of te late autonomie, en een slecht samenspel tussen frustratie en vertrouwen. Waardoor de twee componentenlijm die symbiose en autonomie bij elkaar moeten houden, niet goed werkt.
Daarmee bedoel ik, de juiste ingrediënten zoals: aandacht en inleving, warmte, veiligheid, liefde en voeding die een baby/peuter/kleuter/jong volwassene, nodig heeft om zich goed te ontwikkelen. Je wordt gewiegd, verwarmd en beschermd.
Je symbiotische behoefte wordt vervuld en bevredigd en zodra de behoefte aan autonomie ontwaakt, wordt er ruimte voor gemaakt. Althans zo zou het moeten zijn!
Dit tekort aan oersoep kan bijvoorbeeld ontstaan doordat je geadopteerd bent, of je moeder had geen tijd of was heel angstig en paniekerig. Bang om het verkeerd te doen en daarom afstand neemt van de baby. Ook oorlog kan van grote invloed zijn, of te vondeling gelegd, niemand die je vast houdt, je wordt genegeerd, mishandeld. Er zijn vele manieren denkbaar helaas, waardoor de baby te weinig of niets van de oersoep krijgt.
Dit kan een enorme impact op je latere leven hebben, omdat je hechten aan iemand en je kwetsbaar opstellen niet iets is wat voor jou voor de hand ligt. Dat is gevaarlijk, want als iemand dicht bij jouw komt raak je in de war, je begrijpt niet wat de ander bedoeld je kunt niet omgaan met intimiteit. De ander was er niet voor jou, want toen jij nog iets met iemand wilde was die er niet voor jou, ze stelden je teleur. Het gevaar zit er in dat iemand een solist wordt en zich sociaal niet betrokken voelt maar alle focus gaat naar het werk en neer kijkt op anderen. Jij hebt niemand meer nodig. Ik blijf bij je… als je mij bewonderd, in wat ik doe en kan en… doe je dat niet ..dan kunnen ze beter weg gaan. Hoe kunnen ze iets van je willen terwijl… ze er niet waren toen je hun nodig had, je voelt je miskend. Je hebt je opgeblazen en zo een verdedigingslinie aangelegd. Soms raakt iemand je toch… dan gaat het toch mis… door een woord of gebaar en wordt jouw instabiele basis geraakt. Dan ontplof je, veel te heftig natuurlijk, en niet in vergelijking tot wat er echt aan de hand is, het wordt ervaren door anderen als kinderachtig.
Dat het niet altijd zo ernstig hoeft te zijn, met mensen die te weinig oersoep hebben genoten, is ook waar. Er zijn ook genoeg mensen die een moeilijke jeugd hebben gehad en zich toch kunnen inleven en betrokken zijn met anderen. Alhoewel het toch op de één of andere manier de kop op steekt. Waar dat verschil nu precies in zit weet niemand, het is nog steeds niet goed wetenschappelijk uitgezocht, waarom bij de één wel en bij de ander niet.
Te veel oersoep.
Wie in het begin van zijn leven veel te veel oersoep krijgt en ernstig gefrustreerd raakt in zijn autonomie behoefte, kan veel angst ervaren om beslissingen voor zichzelf te nemen. Je twijfelt heftig want aan de ene kant wil je het zelf doen, maar je moeder die jij onvoorwaardelijk gelooft zegt dat dit geen goed idee is. Je gelooft haar totaal maar van binnen uit voel je iets anders. Je moeder zit over je heen en je kunt niet onder haar uit, je hebt eigenlijk geen keus. Je wilt naar de buitenwereld maar zij houdt je op schoot en klein, jouw wil om te groeien wordt afgekneld. Zo wordt je een kind met een beknelde, instabiele basis. Aan de ene kant de wil om te groeien, aan de nader kant de opdracht om klein te blijven, want de wereld is angstig en onbetrouwbaar, blijf maar bij mij, hier is het veilig!
Dit proces zie je goed bij jonge hondjes, de eerste tijd liggen ze met elkaar in de mand. Het is één grote symbiotische harige kluwen. Ze drinken onbeperkt bij hun moeder en slapen tegen elkaar aan. Na een tijdje is hun symbiotische behoefte bevredigd en hebben ze genoeg vertrouwen om zich te richten op de buiten wereld. En op een dag gaan ze op onderzoek uit in de grote buitenmandse wereld, maar bij iets te veel frustratie gaan ze terug naar hun bekende veilige plek. Iedere keer verzamelen ze weer opnieuw moed, net zolang tot dat ze met voldoende frustratietolerantie in de wereld durven zijn.
Stel je nu eens voor dat de moederhond de puppy’s tegenhoudt op het moment dat ze uit de mand willen. Zij wil dat de puppy’s bij haar blijven omdat zij zich anders rot voelt. Dan frustreert de moederhond de autonomie behoefte van haar puppy’s. De kleine hondjes worden tegenhouden door een overdreven symbiotisch teefje en daardoor raken ze in de war. Ze voelen drang om er op uit te gaan, maar worden tegen gehouden door degene op wie ze het meest vertrouwen. Ze weten niet meer wat ze moeten en als dat niet veranderd worden het bange,rare, paniekerige, bijtende hondjes.
Normaal gesproken mag je na je geboorte je moeder in bezit nemen of gebruikmaken van haar en laat ze zich gebruiken door jou. Dan draait het voor moeder niet om haar maar om jou. Je kent helemaal nog niet het verschil tussen bezitten en bezeten worden. En als jij jouw autonomie behoeften wil volgen, wil je dat ze je loslaat en laat gaan.
Er kunnen veel redenen zijn waarom moeder zich zo focust op haar kinderen. Een slecht huwelijk of vader is er niet voor haar, haar eigenwaarde hangt van het moederschap af. Zij overtuigd je dat je niet zonder haar kan, als je zegt ik kan het best, zegt zij dat je overmoedig bent. Later, steek jij de energie die je normaal zou gebruiken om je autonomie te ontwikkelen, in het idee dat je het niet zelf gaat doen. Je wilt ergens wel maar je mag niet, dat is het gevoel wat je ontkent en daardoor blaas je jezelf op vanuit het idee dat anderen alles voor jou doen. Jij bent speciaal, alle anderen moeten het zelf doen maar voor jou wordt alles gedaan, je bent de prins of het prinsesje.
Dit is voor latere relaties heel moeilijk, want… wanneer je bevredigd wordt ben je niet dankbaar en toon je geen genegenheid.
Vanzelfsprekend geldt hier ook weer het zelfde, dat mensen die als kind hun autonomie niet hebben kunnen ontwikkelen en geen frustratietolerantie hebben ontwikkelt, niet altijd zo extreem hoeven te reageren. Dit geldt voor beide gevallen wanneer de behoeften aan symbiose en autonomie, in meer of mindere mate gefrustreerd zijn er altijd een moment komt in je leven dat je hiermee geconfronteerd wordt.
Bijvoorbeeld, wat als je zelf kinderen krijgt en er onverwerkte zaken gespiegeld worden door jouw kinderen, wat altijd gebeurt! Wil je echt leren en grote stappen maken, leer van je eigen kinderen, ze kunnen je naar verlichting helpen. Inderdaad, zover kan het gaan, als je grote schoonmaak houdt in jezelf en jij jouw hart weer opent en je verbindt met je geliefde en het leven, je kwetsbaar kunt opstellen, geef je jouw kinderen en de wereld het beste wat je te geven hebt.
Geen ouder hoeft langer vast te zitten in de methode van macht, dan wint de ouder, of je bent tegen macht,dan wint het kind. Of je zet beide methoden in, dan macht dan grenzeloosheid, wat nog verwarrender is voor een kind. De gevolgen zijn uiteindelijk, je hebt geen echt contact met je kinderen. En jouw macht duurt zolang… tot dat ze zelf onafhankelijker worden en dat is sneller dan je denkt. En jouw grenzeloosheid geeft verwarring en geen respect.. daardoor.. gedraagt jouw kind zich als een verwend nest, wat jij als ouder weer niet uit kan staan. Dat je dat vindt van je eigen kind is een heel ongemakkelijk gevoel!
Er is een derde manier, dat is voor de kinderen en de ouders een win/ win situatie! Dat geeft voor alle partijen rust en kinderen leren mee te participeren in het gezin waardoor ze voelen dat ze er toe doen. Dat geeft ze zekerheid en waardering naar hun medemens en worden meevoelende en betrokken mensen. Ik begrijp dat dit moeilijk is, je vraagt je af hoe dan? Niemand heeft geleerd hoe dit echt zit en we lopen er allemaal tegen aan, niemand uitgezonderd!
Ik heb een online cursus ontwikkeld en die heet Super Natuurlijk Op-Voeden. Op-Voeden staat met een streepje omdat wij…als ouders.. en als kinderen… elkaar Op-Voeden, opliften en voeding geven van al het goede wat in ons is. Dan zijn we als ouders een levend voorbeeld voor onze kinderen, dan gaan ze waarde-vol de wereld in, inplaats van waarde-loos.
Onder het kopje Super Natuurlijk Op-Voeden kun je alle informatie vinden over dit thema. Mijn podcast deel 4, gaat o.a. over mijn eigen verhaal, als je dit deel beluisterd, begrijp je wel waarom dit .. belangrijke thema.. mij zo aan het hart gaat.
Dank voor het lezen en ik vind het natuurlijk fantastisch als je de cursus gaat doen, het verschil met veel andere cursussen op dit gebied is, dat ik ruim dertig jaar ervaring heb als lichaamsgericht psychotherapeut en relatietherapeut. Ik heb daardoor veel ervaring opgedaan en dit meegenomen in deze online cursus, ‘Super Natuurlijk Op-Voeden’,
Ik hoop, tot Ziens!